چند پند

بر عیب خود بینا باش و عیب کسان مگو

در جواب تعجیل منما / نا پرسیده مگوی

تا به محاسبه خود نپر دازی در دیگران شروع مکن

اندک خود را بهتر از بسیار دیگران دان

سعادت دنیا و آخرت را در صحبت دانا شناس

به حکم خدا راضی باش

کسی را به سخن رنجه مکن

از مردم نو کیسه وام مخواه

مردم را در غیبت همان گوی که به روی توانی گفت

نیکویی خود را به منت بر زبان میار

از عیبی که در توست دیگران را ملامت مکن

به غم کسان شادی مکن

از دوست به یک جور و جفا کرانه مگیر

مردم را به معامله بیازمای آنگاه دوستی کن

مشورت با دشمن مکن و چون کردی از گفت او حذر کن

به زیارت مردگان و زندگان برو

خلق را دوست دار و مال را دشمن

درآن کوش تا زنده شوی و دست می جنبان تا کاهل نشوی / روزی

از خدایتعالی دان تا کافرنشوی

صحبت با خردمندان دار

نا دان را زنده مدان

مگو حرفی را که عذر باید خواستن

از آموختن علم و پیشه عار مدار

بیهوده گویی را سر همه آفت ها دان

نسیه را مال مدان

به حقارت در هیچ کس منگر

نان همه کس مخور / نان به همه کس بده

بر پیر زنان اعتماد مکن

وفا از مردم اصیل جو که اصیل هرگز خطا نکند

بیا موز و بیا موزان

کم گوی و کم خور و کم بخواب

با مردان جنگ دوستی کن که در وقت محنت با تو می مانند

بر زاهد جاهل اعتماد مکن

دوست را به تواضع بنده کن / دشمن را به احسان و گذشت دوست کن

بنده حرص مباش / خفته غفلت مشو

نفس را از برای مال پا یمال نکن

اگر صلح بر مراد برود جنگ مکن