مبعث پیامبر رحمت بر همه دوستان عزیزم تبریک و تهنیت باد

ای جامه بخود پیچیده ‍ـ برخیز و انذار کن  (آیات 1و 2/ سوره مدثر)

 محمد به مرز چهل سالگی رسیده بود. تبلور آن رنج مایه ها در جان او باعث شده بود که اوقات بسیاری را در بیرون مکه به تفکر و دعا بگذراند، تا شاید خداوند بشریت را از گرداب ابتلا برهاند او هر ساله سه ماه رجب و شعبان و رمضان را در غار حراء به عبادت می گذرانید.

ـ آن شب، شب بیست و هفتم رجب بود. محمد غرق دراندیشه بود که ناگهان صدایی گیرا و گرم درغار پیچید:

بخوان!

ـ محمد درهراسی و هم آلود به اطراف نگریست! صدا دوباره گفت:‌بخوان!

ـ این بار محمد بابیم و تردید گفت: من خواندن نمی دانم.

صدا پاسخ داد:

ـ بخوان به نام پروردگارت که بیافرید، آدمی را از لخته خونی آفرید، بخوان و پروردگار تو را ارجمندترین است، همو که با قلم آموخت، و به آدمی آنچه را که نمی دانست بیاموخت.........

و او هر چه را که فرشته وحی خوانده بود باز خواند.

ـ هنگامی که از غار پایین می آمد زیر بار عظیم نبوت و خاتمیت، به جذبه الوهی عشق بر خود می لرزید از این رو وقتی به خانه رسید به خدیجه که از دیر آمدن او سخت دلواپس شده بود گفت:

ـ مرا بپوشان، احساس خستگی و سرما می کنم!

 و چون خدیجه علت را جویا شد گفت:

ـ آنچه امشب بر من گذشت بیش  از طاقت من بود،‌امشب من به پیامبری برگزیده شدم!

خدیجه که از شادمانی سر از پا نمی شناخت، در حالی که روپوشی پشمی و بلند بر قامت او می پوشانید گفت:

ـ من مدتها پیش در انتظار چنین روزی بودم می دانستم که تو با دیگران بسیار فرق داری، اینک به پیشگاه خدا شهادت می دهم که تو آخرین رسول خدایی و به تو ایمان  می آورم........

ـ پس از آن علی که در خانه محمد بود با پیامبر بیعت کرد.

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد             

                دل رمیده ما را انیس و مونس شد

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت        

                  بغمزه مسئله آموز صد مدرس شد

ببوی او دل بیمار عاشقان چو صبا      

                 فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

بصدر مصطبه ام می نشاند اکنون دوست  

               گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد

طربسرای محبت کنون شود معمور  

                     که طاق ابروی یار منش مهندس شد

لب از ترشح می پاک کن برای خدا  

                     که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد
 

کرشمه تو شرابی به عارفان پیمود        

                    که علم بی خبر افتاد و عقل بی حس شد
 

چو زر عزیز وجودست شعر من آری    

                        قبول دولتیان کیمیای این مس شد
 

خیال آب خضر بست و جام کیخسرو      

               بجرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد
 

زراه میکده یاران عنان بگردانید        

                 چرا که حافظ از این راه برفت و مفلس شد

عشق یعنی

من / عشق

پاک                  یعنی

سرزمین                      لحظه

یعنی                                 بیداد

عشق                                    من

باختن                                                          عشق

جان                                                                        یعنی

زندگی                                                                             لیلی و

قمار                                                                                مجنون

در                              عشق یعنی ...            شدن

ساختن                                                                                  عشق

دل                                                                                      یعنی

کلبه                                                                           وامق و

یعنی                                                                      عذرا

عشق                                                              شدن

من                                     عشق

فردای                                یعنی

کودک                          مسجد

یعنی               الاقصی

عشق /  من

عشق                                           آمیختن                                            افروختن

یعنی                                  به هم          عشق                                  سوختن

چشمهای                        یکجا                    یعنی                          کردن

پر ز                   و غم                            دردهای                گریه

خون/ درد                                                    بیشمار

عشق                                     من

یعنی                             الاسرار

کلبه                    مخزن

اسرار   یعنی

در میان بی رحمی دنیا مرا با یک دنیا حسرت و غم تنها گذاشتی و دستان غریبم را

میان هزاران پلیدی رها کردی تا بخوانم لالایی رفتنت را تو با یک دنیا درد و انتظار بدون

هیچ سخنی رفتی و مرا با یک دنیا سوال تنها گذاشتی بگو بعد از رفتن تو من با این درد

زجر اور چه کنم بعد از رفتن تو من با این انتظار چه کنم در میان دلتنگی های کبود من

خیره به ردپای توام و مثل عاشق چشم انتظار برگشتن ات در کنارم در میان تمام بغض

هایم برایت دعا کردم که شاید افریننده ی یکتا بشنود صدای دلم را من ارام ارام نظاره گر

رفتنت شدم با کوله باری از غم و درد برای رفتنت دعا کردم امشب در این تاریکی ابدی

من دلتنگ توام دلتنگ ان نگاه مهربانی که گاهی غمخوارم بود و پا به پای غصه های

من اشک ریخت دلتنگ ان دستانی که در اوج تنهایی گر ما بخش وجودم و زندگیم بود

اما اینک من مریم تنهای تنها به انتظار بر گشتن تو ای مونس جانم نشسته ام نمی

دانم چرا تقدیر مرا در مرداب زمانه غرق کرده است ولی من با هزاران امید که تو روزی

به من هدیه دادی من به انتظار نشسته ام تا برگردی کنارم اه ... چقدر تنهایم

چشمانم بعد از رفتن تو بارانی است و دلم تنهای تنها بعد تو در دل را به روی همه

بسته ام و فقط منتظر توام تا برگردی به خانه ی دلم ... زمانی گفتی زندگی زیبا است

اما ای مونس جانم زندگی بی تو بی معنا است ... زندگی بی تو برایم بی مفهوم

است سخت است بی تو زنده بودن با بودنت من جون میگیرم ای تاروپود این تن بی

جان من بی تو میمیرم نگذار با رفتن تو بمیرم بگذار مثل همیشه عاشقت باشم بگذار

سر رو شونه هات بگذارم بگذار تکیه گاه این تن بی جان من تو باشد بگذار دستانت را

بگیرم بر ان بوسه زنم و فریاد بزنم دوستت دارم ...اری من دوستت دارم من عاشق

توام عاشق تویی که برایم زندگانی هستی عاشق تویی که دنیایم هستی اری من

عاشق ام عاشق تو...عاشق بودنت در کنارم ...عاشق ان نگاه مهربانت...عاشق

بوسیدنت...عاشق تو ...اری عاشق...بگذار در دامانت بمیرم بگذار اشک شرم خود را

به پایت بریزم ... بگذار با تو باشم ... نگذار با رفتنت نابود بشم... بگذار با تمام وجودم

فریاد زنم ای دنیا ... ای هستی ... من عاشقم... و عشقم را دوست دارم